Hans-Georg Gadamer (1900), grondlegger van de wijsgerige hermeneutiek, heeft de naoorlogse filosofie blijvend beïnvloed. In zijn hoofdwerk Wahrheit und Methode (1960) ontwerpt hij een hermeneutische theorie van de ervaring. Hij beklemtoont dat menselijke ervaring gekenmerkt wordt door een gerichtheid op waarheid die meer is dan methode en aan elke methodische werkwijze ten grondslag ligt.
In het korte geschrift Die Aktualität des Schönen (1977) past Gadamer de hermeneutische benadering toe op een van de terreinen van de menselijke ervaring: de kunst. Wat is de hermeneutische identiteit van een kunstwerk? Deze vraag dringt zich op telkens wanneer een breuk zichtbaar wordt met de traditionele kunstbeoefening en -opvatting. De moderne kunst stelt ons opnieuw voor de opgave te bepalen wat kunst is en criteria te formuleren die het mogelijk maken zowel de traditionele als de hedendaagse kunstuitingen onder een gemeenschappelijke noemer te brengen.
Aan de hand van de begrippen spel, symbool en feest ontwikkelt Gadamer de these dat het kunstwerk, omdat het ons aanspreekt, ons de gelijktijdigheid van verleden en toekomst in het heden laat ervaren. Hierin ligt, aldus Gadamer, de actualiteit van het schone.