Hoogeveen ontstond vanaf 1625 in het kale, uitgestrekte veengebied va Zuid-Drenthe. Tweehonderdvijftig jaar werd in deze gemeente op grote schaal turf gegraven. De vervening bepaalde lange tijd het teven en werken van de bewoners, maar ook de manier waarop het landschap werd ingericht. In de periode die de Geschiedenis van Hoogeveen behandelt kwam aan de verve een einde. Het omschakelen naar nieuwe bestaansmogelijkheden was een langdurig en bij tijden moeizaam proces. Hoogeveen transformeerde van veenkolonie tot regionaal industrie- en voorzieningencentrum. Het boek schetst de meest cruciale periode in het bestaan van de gemeente Hoogeveen. De aandacht gaat daarbij niet alleen uit naar de hoofdstad Hoogeveen, maar ook naar de verschillende dorpen in gemeente, die elk hun eigen ontwikkeling kenden. Zestien auteurs geven in twintig hoofdstukken een breed geschakeerd beeld van leven en werken, van turfgravers en schippers, van sociale zorg en strijd, ontginning en landbouw, ambacht en industrie, onderwijs ontspanning en van de geneeskundige zorg, met daarnaast ruime aandacht voor de bevolkingssamenstelling en ontwikkeling en de ruimtelijke, bestuurlijke, politieke en kerkelijke ontwikkelingen.