Zoals Storig is ook de auteur tot de conclusie gekomen dat in heel Kierkegaards werk de zich-van-zichzelf bewustwordende mens centraal staat. De mens als synthese van tegengestelde momentenparen : noodzaak-vrijheid, tijdelijk-eeuwig, en begiftigd met verstand, gevoel en wil. Deze naar vrijheid strevende mens vindt zijn ware vrijheid in zijn relatie tot zijn medemens via zijn relatie tot de Totaal Andere. Dit is de visie waarheen Kierkegaard zijn lezers in 'Daden van Liefde' voert. Dit werk staat volgens de auteur aan de top van de ontwikkeling van zowel zijn pseudonieme als van zijn stichtelijke werken. Het hier -in zijn samenhang met de pseudonieme en stichtelijke werken - bestudeerde centrale werk van Kierkegaard is nog maar nauwelijks ontdekt omdat men volgens de auteur in de wijsgerige wetenschap prioriteit verleent aan het objectieve denken boven het subjectieve. Kierkegaards waardebepaling ligt precies omgekeerd. Volgens Kierkegaard leidt het existeren tot een definitieve beslissing. Voor iedereen ligt zo de weg open om Kierkegaards grondhypothesen aan de eigen existentiële ervaring te toetsen.