In Kierkegaards persoonlijke ontwikkeling van dichter naar religieuze auteur, neemt dit boek een sleutelpositie in. Het gaat over de verhouding tussen het natuurlijke en christelijke begrijpen van de mens, waarvan ook het begrip van de liefde is onderworpen. Het inzicht dat liefde zich alleen op goede wijze kan ontwikkelen als zij concreet is en geconcentreerd is op personen, is karakteristiek voor Kierkegaards conceptie van liefde. Dit maakt hem uiterst actueel: liefde moet concreet zijn in een toegepaste verantwoordelijkheid, in plaats van dat zij zou moeten verwijzen naar zoiets als menselijkheid, ras, samenleving of land (natie!. In een tijd waarin rechtse extremisten het recht voor hun eigen ras opeisen, politici mensen de dood injagen voor de verovering van land of olie, andere dwazen elkaar afmaken wegens geloof of huidskleur en gedachtenloze wetenschappers hun uitvindingen op destructieve wijze toepassen, kan Kierkegaards concept van liefde wijzen op een ontsterfenis aan liefde. Politici, maar zeker ook theologen, filosofen en wetenschappers zouden tegenwoordig verplicht moeten worden om zich te bezinnen over Kierkegaards 'Daden van Liefde'. Opmerkelijk is dat, ruim een eeuw na verschijnen, het boek nog zoveel weer- stand oproept -o.a. bij Adorno, L0strup en Fendt als positieve reacties -o.a. bij Frimond, Molontochuk en.Miiller.