Menno van Coehoorn staat te boek als de belangrijkste Nederlandse vestingbouwkundige. Zijn bouwconcept werd in heel Europa bekend.
Behalve als theoreticus was hij ook in de praktijk actief. Dat kwam vooral tot uiting in de jaren 1698-1702, toen hij zich met hart en ziel inzette voor de vernieuwing van de vestingen langs de grenzen. Hij ontwierp toen tevens een nieuw verdedigingsstelsel, dat het grondgebied van de staat moest veiligstellen tegen aanvallen van over de landgrenzen. Dit systeem, dat zijn kracht ontleende aan een aaneengesloten geheel van indunatielinies, zou tot diep in de negentiende eeuw gehandhaafd blijven. Behalve zijn vestingbouwkundige kwaliteiten komen in dit boek ook zijn goeddeels vergeten verdiensten als belegeraar en troepenaanvoerder aan de orde.