Gezien over eeuwen proberen we ons steeds verder te verwijderen van de natuurlijke omgeving, driften en instincten. Beschaving is steeds meer gaan samenvallen met beheersing. Het ziet er zelfs naar uit dat we definitief gevangen zitten in de wens tot ultieme controle over alles wat het lichaam onberedeneerd lijkt te sturen. Maar soms worden we eraan herinnerd dat we daar in wezen niet op zijn gebouwd. Dan omarmen we weer kortstondig het spontane leven of wat daarvoor door moet gaan. De onvoorstelbare gewelderupties in de twintigste eeuw markeren natuurlijke protesten tegen de onweerstaanbare afname van het dagelijkse geweld in de samenleving. In tien stukken bespreekt Herman Pleij de tol van de denaturerende beschaving, die doorklinkt in de lokroep van de kudde, de ongebreidelde agressie en het emotioneel exhibitionisme. Hij werkt zijn gedachten nader uit aan de hand van wat zo zinloos 'zinloos geweld' heet, het geheel vervaagde kleurenbombardement van de jaren zeventig, de huil-tv, de behoefte aan God ongeacht of Hij bestaat, de hang naar nieuw irrationalisme, de exploitatie van Sinterklaas, moderne dierenliefde en de terugkeer van een even benepen als burgerlijke fatsoensrakkerij.