'In 1983, dertig jaar oud, ging Ma Jian op weg. Dat kon alleen maar beter zijn dan in Beijing te blijven, waar zijn ex-vrouw hem zijn dochter had ontnomen, zijn vriendin hem aangaf bij de politie en niemand zijn schilderijen waardeerde omdat die als 'geestelijk vervuild' werden beschouwd. Ma trok drie jaar door de binnenlanden van China, zich in leven houdend als reizende kapper, toekomstvoorspeller, tandpoederverkoper en soms als journalist. Tot hij zijn uiteindelijke doel bereikte: Tibet. Maar wat hij gedacht had het einde te zullen zijn van zijn zoektocht bleek een verwrongen land, met mensen die door de bezetting haatdragend waren geworden. Zoals alle odyssees, leest ook die van Ma Jian als een schelmenroman. Zijn verteltrant is gezegend met een prozastijl die compact is als Chinese kalligrafie. Het boek opent vensters naar kleine en enorme vergezichten, alle grotendeels onbekend in het Westen.'
The Times