Het is hier net een paradijs. Ware het niet dat Roemenië zich in een onmogelijke spagaat bevindt tussen het land dat het kan zijn en dat het nu is. Waar we nog steeds ons huisvuil in de fik moeten steken omdat niemand het komt ophalen, waar werklozen vaak liever op straat rondhangen dan bij ons geld verdienen, waar ambtenaren hun dagen slijten in volhardend tegenwerken om nog maar niet te spreken van foute inspecteurs in te dikke terreinwagens. Land van lamlendigheid en ijdeltuiterij. Waar tot overmaat van ramp het spook van de balamuc nog steeds uiterst actief rondwaart. Nee, we geven niet op. Maar zijn we daarmee doorzetters of stomkoppen?