Op een nacht wordt Otto Kant, directeur van de Eerste Joodse Verzekeringsbank, in zijn huis gearresteerd. Omdat Otto ervan overtuigd is dat het hier om een misverstand gaat dat binnen enkele uren opgelost is, verzet hij zich nauwelijks. Maar als hij na een rit in een auto in een onbekend gebouw gevangen gezet en ondervraagd wordt, begrijpt hij dat het ernst is. In scherpe verhoren wordt hem gebrek aan loyaliteit met de joodse denkbeelden verweten. Zijn tegenstanders zijn erop uit hem te breken. Otto geeft zich niet gewonnen. Hij vecht terug en opent de aanval op de arrogantie van het joodse bolwerk.
In Joods labyrint doorbreekt De Jong het taboe van ‘het heilig ontzag voor hen die het hebben meegemaakt’. Hij hekelt hun onderlinge controverses, hun ijdelheden, hun morele chantage door middel van hun lijden. Joods labyrint ontmaskert en rukt zich woedend los uit de beklemming van het verleden.