Ze was zestien, zo bijziend dat het bijna een handicap was, met een prachtig lichaam, een vrijmoedig verstand en haat in het hart, als een buitenboordmotor. Toen ze op een avond - onder de kalmeringsmiddelen - zaten te kijken naar Spel zonder grenzen, in een blauwe walm van Gauloises die aan de lopende band werden aangestoken, constateerde Babette voor zichzelf dat ze de keus had tussen twee oplossingen: in één klap alle medicijnen van de hele familie naar binnen werken, of haar portie valium in de vuilnisbak gooien. Ze gooide haar valium weg. Haar jongere zus, die innerlijk dezelfde redenering had opgezet, nam daarentegen het besluit er een einde aan te maken. Fragment uit "In vertrouwen".