In Frans Lopulalans verhalen speelt de vaderfiguur, een ex-KNIL-militair, een belangrijke rol. Hij staat model voor alle Molukse vaders die in de kracht van hun leven naar Nederland werden getransporteerd en in de kampen hebben geprobeerd hun kinderen in de strenge oosterse tradities op te voeden. De schrijver trekt zich het lot aan van die stoere mannen van weleer, die hun jaren van ouderdom lijdzaam uitzitten in Hollandse doorzonwoningen, wachtend op het einde dat meedogenloos afrekent met elke illusie.