Na de dood van Isabel keert Frances terug naar het statige hotel waarin ze samen opgroeiden. Ze herinnert zich de feesten van hun ouders, de geheimzinnige zakenmannen die soms maandenlang bleven logeren.Terwijl Frances een nachtelijke zwerftocht de hotelkamers maakt, kijkt ook Isabel terug op hun jeugd. Om en om nemen Frances en Isabel het woord. Waar de toon van de verhalen van Isabel rauw en hartstochtelijk is, is die van Frances meer ingehouden: nuchter vertelt ze over haar krankzinnig geworden moeder, haar onmogelijke liefdes en troost die het observeren van de wereld haar biedt.

In Het bottenpaleis zet Pam Emmerik vaart twee vrouwenlevens naast elkaar die op een bijzondere manier niet elkaar verbonden zijn. Geestig en taalbelust, met een scherp oog voor menselijk (wan-) gedrag schrijft ze over het intense verlangen naar liefde en de nog intensere drang die elk mens voelt om zichzelf steeds opnieuw in verhalen te herscheppen.