Judith (begin twintig) besluit voorlopig Nederland vaarwel te zeggen en vertrekt, in de jaren zestig, naar een toen nog ver en onbekend land: Tunesië, waar zij gaat werken in een tehuis voor delinquente meisjes. Jong, onervaren en onbekend met de islamitische cultuur, gaat zij op een onbevangen en natuurlijke manier met de meisjes om, maar wordt daarbij ook regelmatig geconfronteerd met cultuurverschillen. Ze zeggen dat ik niet dansen kan is voor Judith meer dan alleen de regel van een bekend Hollands versje. 'Ik kan dansen als een edelman' is haar manier om haar leven te leven, de meisjes voor zich te winnen en ook hun leven weer kleur te geven.

Ze zeggen dat ik niet dansen kan is de debuutroman van Atty van Gijn. Op een oorspronkelijke wijze en in een heldere stijl beschrijft zij het leven van de meisjes in de strafinrichting. Het resultaat is een ontroerende roman, waarbij zij ook een kritisch oog heeft voor de cultuurverschillen en de daaruit voortvloeiende misverstanden.

In 1991 werd Ze zeggen dat ik niet dansen kan genomineerd voor de LIFT Nationale Debuutprijs. De jury prees de auteur om haar 'prachtige portretjes van de meisjes' en omschreef haar stijl als 'sober, soepel, suggestief en sfeervol.'