Er hoeft zich rond kinderen maar ergens een drama te voltrekken, een kind uit huis worden gehaald of juist niet, of wij, krantenlezers en -makers, tv-kijkers en verslaggevers, weten precies hoe het moet. Wij hadden het allemaal anders gedaan, beter!
In tien verhalen, geschreven vanuit de praktijk van de Kinderbescherming, toont Atty van Gijn hoeveel kanten er vaak aan een zaak zitten en hoe moeilijk het is wijs te zijn. Ook laat zij zien om welke kinderen het gaat. Niet allemaal kinderen die het nieuws halen, meestal heel gewone kinderen. Kinderen die naast ons leven, onder ons, en soms in ons. In villas, achterstandswijken, op driehoog achter en op een hoog voor. Kinderen die ons niet om een mening vragen, maar wél primair om onze aandacht.

Atty van Gijn (1943) werkte meer dan vijfentwintig jaar bij de Raad voor de Kinderbescherming en later vier jaar bij een Advies en Meldpunt Kindermishandeling. Na haar afstuderen vertrok zij eind jaren zestig naar Tunesië waar zij ruim vier jaar werkte in een tehuis voor delinquente meisjes. Over deze periode schreef zij de roman Ze zeggen dat ik niet dansen kan (Vita, 1993). Vanuit het perspectief van een kind schreef zij bovendien Prima Rinse Appelstroop (Kwadraat 1996), een novelle die duidelijk maakt hoe sluipend kindermishandeling kan ontstaan.