Gedurende de laatste jaren van zijn heerschappij leed Johannes Paulus II aan de ziekte van Parkinson. Gekweld door ernstige fysieke ongemakken, pijn, depressies en geheugenverlies verzwakte hij zienderogen en veranderde in een uiterst fragiele figuur. Hoe was het mogelijk dat hij aan het hoofd bleef staan van een Kerk die miljarden zielen telt? En hoe kon zijn reputatie ongeschonden blijven?
John Cornwell, een van de grootste Vaticaankenners ter wereld, geeft in dit boek een boeiend, realistisch en niet weinig kritisch beeld van het pausschap van Johannes Paulus II. Cornwell ziet hem zeker als een moedig en diepgelovig mens die heeft bijgedragen aan de bespoediging van de val van het communisme in Polen.
Maar hij schoot ernstig tekort in zijn eigen Kerk: hij stond toe dat dissidenten vervolgd werden, hij slaagde er niet in de crisis rond pedofiele priesters op te lossen en zijn verbod op het gebruik van condooms had als gevolg dat vele katholieken, vooral in Afrika, met het aids-virus werden besmet. De paus moedigde bovendien de cultus rond zijn persoon aan en probeerde over zijn graf heen te regeren.
Zijn weigering terug te treden leidde volgens Cornwell tot onnodige geheimzinnigheid omtrent de machtsuitoefening in het Vaticaan. In werkelijkheid lag de macht de laatste jaren vrijwel volledig in handen van de Poolse secretaris van de paus en enkele reactionaire kardinalen.