Meer dan twintig jaar geleden publiceerde de Nederlandse chef van de contraspionage in WO II, Oreste Pinto, zijn memoires in vier delen. Hij schreef ze in het Engels, en in Engeland kwamen de boeken uit. Nederland, en met name de Nederlandse overheid, stond op zeer gespannen voet met deze publikaties. Vreemd. De verhalen die Pinto vertelde waren niet alleen zeer spannend, maar ook scherp analyserend. Hij bracht een stukje oorlog in kaart dat zich onzichtbaar had afgespeeld, maar dat van eminent belang was : de contraspionage. In een reeks meeslepende zaken belicht Pinto de wegen van het verraad en de subtiele listen die leidden tot de ontmaskering van vele spionnen en dubbelspionnen. Pinto's beroemdste daat was de ontmaskering van Christiaan Lindemans alias King Kong. In andere gevallen wist hij mensen vrij te spreken die in uitermate ingewikkelde complotten betrokken waren. Een fascinerende zaak betreft een vrouw: 24 jaar oud, een dubbelspionne, Pinto noemt haar 'Leonora', in werkelijkheid heet zij anders. Deze en andere spionagezaken ontrafelde hij minutieus, maar op sommige punten verdichtte hij de waarheid. Met opzet, om levenden te sparen?