Hans Visser van de Paulus Kerk beschrijft zijn leven als een zoektocht waarbij hij theologen, filosofen, kunstenaars en romanschrijvers als gidsen beschouwt.

Voor het eerst schrijft hij uitvoerig over de geloofscrises en worstelingen in zijn leven - conflicten met gezagsdragers, zijn polygame levenswandel - die van grote invloed zijn geweest op zijn werk. Hij weet uit eigen ervaring wat het is, het menselijk tekort. Vanuit dat besef heeft hij zich altijd ingezet voor de machtelozen en marginalen: daklozen en verslaafden, vluchtelingen en illegalen, seksuele minderheden.