Anton Geesink, geboren en getogen in een Utrechtse volksbuurt, viel als 17jarige sportende metselaarsknecht meteen al op bij de pers. 'Ach meneer, hij weet zelf nog niet of hij aan voetbal of judo zal blijven doen,' zei zijn moeder tegen een journalist.
Dertien jaar later schreef Anton, de inmiddels grote judokampioen, olympische geschiedenis in Tokio. 198 centimeter en 121 kilo aan spieren en grenzeloze ambitie: te groot voor wijk C en zelfs voor Japan, bakermat van de sport die op kunst lijkt.
In 1987 trad de volksjongen van weleer toe tot het hoogste olympische sportcollege, het IOCbestuur. Hij mag aanblijven tot 2014. Tot droefenis van zijn vijanden zal Geesink, die in 2009 vijfenzeventig wordt, gebruikmaken van dat voorrecht.

Spraakmakende biografie bij de 75ste verjaardag van een levenslange vechtersbaas


Geesink, een levenslange vechtersbaas die garant staat voor een spraakmakende biografie. De strijd heeft zich verplaatst naar het rode pluche. 'Iedere opponent trekt hij op de virtuele judomat,' is een typerende uitspraak in dit boek. Wantrouwen is zijn achilleshiel: iedere dag bang dat hem wordt ontnomen wat hij op eigen kracht veroverde. Of is hij toch vooral de lieve brombeer die eenzaam strijdt voor gerechtigheid?