'De grootste verandering is het geluid - of liever gezegd de stilte. Het geluid waar ik al mijn hele leven aan gewend ben, de televisie, de deurbel, de telefoon - allemaal verdwenen. Het is hier zo stil dat ik de vleugels kan horen van een vogel die boven het dak vliegt.'

Twee jaar werkte Louisa Waugh in Ulaanbator, de hoofdstad van Mongolië. Toen besloot ze naar Tsengel te verhuizen, een klein dorpje in het uiterste oosten van dit uitgestrekte land. Ik hoor de vogels vliegen is haar verslag van het jaar waarin ze Engelse les gaf aan een gemeenschap die probeert een bestaan op te bouwen onder de moeilijkst denkbare omstandigheden. De winter duurt zes maanden en in januari vriest het bijna 50 graden onder nul. De dorpelingen, met name de mannen, laven zich aan 'arikh' en lokale goedkope wodka die de illusie wekt van warmte en afleiding.

Louisa Waugh schrijft vol mededogen over de bewoners, en vol bewondering over de natuur die even prachtig als onbarmhartig is.