De wind brengt flarden van een onrustbarende muziek.’ Met deze dichtregel uit Soldatenliederen van Anna Enquist wordt de toon van deze bundel gezet. Hiermee betrekt Jaffe Vink zijn stelling dat we niet met geweld kunnen omgaan. Niet met crimineel geweld en niet met terroristisch geweld. Niet met messen en niet met clusterbommen. Democratie en geweld – dat is een probleem. Maar Vink komt ook met andere stellingen. Met een pleidooi voor vooruitgang. Met een verdediging van de metafoor. Met een lofzang op To Sang, de fotograaf-met-de-alpenweide in de Amsterdamse Pijp. En hij komt met de stelling dat het belangrijk is het landschap te lezen: ‘Een delf is een sloot, een zijl is een sluis. Zo ontstond Delfzijl, zoals Appingedam ontstond door een dam in de Appe.’ In Hollandse stellingen is ook de geruchtmakende ‘Geheime rede van Balkenende’ over de islam opgenomen, die in het weekblad Opinio verscheen. De minister-president spande een kort geding aan, dat hij verloor. Volgens de rechter was het overduidelijk een pastiche. De laatste stelling is een aanval op het gelijkheidsdenken. De democratische cultuur behoeft vernieuwing. Daarvoor zijn religieuze virtuozen nodig en politieke virtuozen. Er moet een nieuwe elite opstaan: de virtuozen aan de macht.