De mensen schuifelden naar binnen. Ik bleef staan om op adem te komen. Het geroezemoes zwol aan en verbrokkelde; alle afzonderlijke stemmen begonnen mij dingen te vertellen, ze stuiterden rond in mijn hoofd met hun verhalen. Mensen lachten en riepen mijn naam, wilden mij mee naar binnen nemen. Ik schudde mijn hoofd om hun stemmen stil te krijgen en rende weg.’ Wat is er toch met Erik? Zo heel veel wijkt hij niet van anderen af – niet meer dan iedereen van iedereen afwijkt. Maar waarom is het dan alsof hij vanachter glas naar de werkelijkheid kijkt, alsof hij gescheiden is van de rest van de mensheid, waar hij, misschien tegen wil en dank, maar toch, bij wil horen. In ragfijne taal beschrijft debutant René Poort het leven van deze Erik, vanaf zijn kinderjaren tot aan de tijd dat hij eindelijk leert hoe met de anderen, de wereld, om te gaan. Dan heeft hij zich inmiddels wel door een heel verleden heen geploeterd, van althans voor de lezer komische verwikkelingen en vreemde erotische avonturen tot bizarre ontmotingen met een oude man die even goed banden kan plakken als Spinoza interpreteren. En eigenlijk leert hij pas definitief de wereld te omarmen als hijzelf vader geworden is. Pas dan is hij echt in staat de anderen te begroeten, te aanvaarden.