: op het scherp van de snede // Professor Bob Smalhout beoefent zijn medische beroep met passie en een vaak ouderwets geachte belangstelling voor de maatschappelijke achtergronden van zijn patiënten. Deze combinatie van medisch observatievermogen met een grote sociale betrokkenheid drukt een specifiek stempel op zijn columns in het dagblad De Telegraaf. Smalhout trekt zich het lot aan van oud-Indischmensen, van door medische fouten beschadigde patiënten, van door megalomane regenten bedreigde dorpen, van slachtoffers van etnische conflicten en van in de steek gelaten veteranen. Hij ontleedt genadeloos de valse retoriek van arrogante politici en bestrijdt naar vermogen de wurgende 'politieke correctheid' die in ons land jarenlang zinvolle discussies over vele problemen onmogelijk heeft gemaakt. Ook onderwijs en religie kunnen op zijn warme belangstelling rekenen. Smalhout schuwt daarbij niet dingen te schrijven die talloze Nederlanders eigenlijk óók zouden willen zeggen maar niet durven, uit vrees voor sociale consequenties. Of die dat niet kúnnen omdat het hun aan een spreekbuis ontbreekt. Vandaar dat Smalhout door de zich progressief wanende intellectuele elite er vaak van beticht wordt de zogenoemde onderbuikgevoelens van het 'gewone volk' onder woorden te brengen. Dat zijn de gevoelens van mensen die nog trots op Nederland willen blijven. Die zich niet generen voor de rood-wit-blauwe vlag. Die nog ontroerd kunnen raken als zij het Wilhelmus horen spelen. Daarom neemt de columnist Smalhout ook stelling tegen de politici die ons land het liefst als een onbeduidende nietigheid zien verdwijnen in de massale bureaucratische organisatie die de Europese Unie heet. Op deze wijze is professor Smalhout de tolk geworden van alle gewone Nederlanders die met iedereen als gelijkwaardige partners willen samenwerken, maar die zich ergeren aan het modieuze en hypocriete Euro-multi-culti knuffelcircus van de laatste dertig jaar. Vandaar de geuzentitel De onderbuik van Nederland.