‘Boven de tafel van de eekhoorn hing een lamp. Soms kwam de olifant op bezoek en vroeg of hij even aan die lamp heen en weer mocht slingeren.
De eekhoorn vond dat altijd goed.
Dan slingerde de olifant, flapperend met zijn oren, heen en weer - z ’ hoog dat hij zelfs tegen het plafond botste en de lamp gevaarlijk kraakte.
Telkens als hij laag over de tafel heen kwam, riep hij: “Eekhoorn!” en zwaaide hij naar de eekhoorn. De eekhoorn zwaaide terug en hoopte dat zijn lamp het zou houden. Daarna aten zij zoete boomschors en spraken over de oceaan of over dieren die vaak jarig waren en anderen die dat nooit waren.
“Wij zijn vrienden, h eekhoorn?” vroeg de olifant soms.
”Ja,” zei de eekhoorn.
”Speciale vrienden?”
“Speciale vrienden.”’
Bijna iedereen kon omvallen werd bekroond met de Gouden Griffel en met de Woutertje Pieterse Prijs.
‘Misschien is het allermooiste wat niet in de verhalen staat: de stilte waarin de lezer aan het slot wordt achtergelaten. Na zinnen als: “ De zon ging onder. In de verte zong de lijster. Langzaam liepen zij naar huis.”’ Juryrapport Woutertje Pieterse Prijs 1994