Het is moeilijk om positief nieuws over Pakistan te vinden. Aanslagen, straatgeweld, een aardbeving, een weergaloze overstroming, alomtegenwoordige corruptie waarin de natie 'mijnheer tien procent' tot president heeft verheven, de eeuwige dreiging van een staatsgreep. Barack Obama noemde een grensdeel van het land 'het gevaarlijkste gebied ter wereld'. Pakistan is een organisatorische en politieke puinhoop waarin nog altijd feodale heren heersen over lijdzame onderdanen, en mensen geneigd zijn eerder in complotten te geloven dan in evidenties. Rudi Rotthier keerde na twintig jaar naar Pakistan terug. Hij reisde eerst behoedzaam, want op elke straathoek kan een aanslag gebeuren of een kidnapper klaarstaan. Maar al vrij snel werd hij overweldigd door een offensief van agressieve gastvrijheid. Bewoners willen laten zien dat ze niet in de bakermat van het wereldterrorisme leven, dat ze het soefisme, of Bollywood, of cricket, genegen zijn, en niet de taliban. Tegelijk lijken ze vaak geen verweer te hebben tegen extremistische religie, tegen maulana's en moefti's die met een innemende glimlach hun giftige boodschap verspreiden.