Als je in Nieuw-Zeeland op je rug gaat liggen, dan zie je overal groen om je heen, hoor je water ruisen en ruik je zwavel. Gigantische boomstammen beschutten je tegen weer en wind. Je voelt de grond onder je trillen. Je beseft hoe de wereld had kunnen zijn zonder de mens. In dit reservaat voor kauri’s en kiwi’s zijn de menselijke bewoners nog op zoek naar hun plaats. Ze trekken zich ’s avonds terug in hun propere, strakgeschilderde huizen, klagen over te traag internet, halen elektriciteit uit een naburig riviertje, beoefenen extreme sporten, en nemen deel aan de wekelijkse caféquiz. Nieuw-Zeelanders hebben het vermogen om zonder veel omhaal radicaal van koers te veranderen. Ze zijn in de afgelopen decennia zowel de rijkste mensen van de wereld geweest als achterblijvende paupers. Ze hebben hun land beschouwd als mono-, bi- en multicultureel, en zichzelf als socialisten, neoliberalen of neoconservatieven. Rudi Rotthier reisde door een land van water en vuur, waar de bomen zich tegen de wind keren, de zandvliegen zich aan toeristen te goed doen en waar de bewoners met een stukje metaaldraad alle wereldproblemen kunnen oplossen.