Zonder veel geschreven tehebben, was ik twintig jaarschrijver. In die twintig jaar waser genoeg voorgevallen om eenautobiografi sche roman mee tekunnen vullen. Alleen al metwat er in die tijdspanne niet wasvoorgevallen, succes namelijk,was ik vele hoofdstukken zoet.Dat was dan ook de kritiek opmijn eerste roman. Kritiek vaneen beroemde schrijver. In mijnroman noemde ik die beroemdeschrijver ‘mijn leermeester’. Hijkwam er vaak in voor. ‘Allicht tevaak,’ schreef hij me in een brief.‘Het maakt mij verlegen.’Als hij mijn eerste roman een lor zou hebben gevonden, dan had ik hetmanuscript vast nooit naar mijn uitgever gestuurd.Toen ik op een morgen de post op de vloer in de gang hoorde vallen,verliet ik halsoverkop en met een halve boterham tussen mijn kakende ontbijttafel. Wuivend met de brief waarop in fi jne zwarte stift mijnnaam en mijn adres in een uit duizend te herkennen handschrift stondgekalligrafeerd, nam ik opnieuw plaats. ‘Van hem,’ zei ik.