Op weg naar Zoar verbeeldt een zondag uit het leven van Sela, een reformatorisch meisje van dertien uit een groot gezin. Ze wonen in een rijtjeshuis. De zuil waarin ze leven kraakt aan alle kanten. Hoe kunnen refo's die nog in stand houden, nu de wereld zo vijandig is geworden tegenover de orthodoxe gelovigen? Sela heeft 's nachts bizar gedroomd over het probleem en denkt er die dag constant aan terug. Zelfs in de kerk dwalen haar gedachten en reconstrueert ze haar droom. Wordt de zuil van een gewisse ondergang gered of dondert de hele refowereld ineen? Kan er wel iets goeds uit Sela's dromen komen?