De Perzische dichter Hafiz schreef in de veertiende eeuw: 'Het is een naïef mens die denkt dat we niet verwikkeld zijn in een woest gevecht.' Die versregel over het menselijk bestaan past volgens Maria Stahlie als een handschoen rond ieder schrijverschap.
In Het woeste gevecht -deze verzameling van twaalf stukken- probeert de schrijfster aan de hand van de woeste gevechten die elf voorbeeldige mensen geleverd hebben een minder naïef zicht te krijgen op de woestheid van het gevecht waarin ook zij zich verwikkeld weet.

De volgende helden worden hier opgevoerd: John Cassavetes, Luigi Boccherini, Black Elk, Wislawa Szymborska, Lev Sjestov, John Cheever, Barbara, Pieter Bruegel, Glenn Gould, Italo Svevo, Flannery O'Connor en tenslotte de hoofdpersoon van haar eerste verhaal.
Samen hebben deze geweldenaren een zinderende wisselwerking met de literaire beginselverklaring die Maria Stahlie sinds jaar en dag boven haar bureau heeft hangen, een beginselverklaring waarin het verlangen naar een dieper begrip van de ondoorgrondelijke generositeit van het bestaan gekoppeld wordt aan een strijd tegen de naïeve arrogantie van denkers die absurdisme en ontroostbaarheid hoog in hun vaandel voeren.