Het Frankrijk van nu is het Frankrijk van vroeger: een prachtig stilleven. Dezelfde dorpjes, dezelfde postbode, dezelfde arbeidsconflicten. En dezelfde
streekmarkten met ezelworst en Pineau des Charentes.
Dat het land zo'n geliefde bestemming is, komt daardoor. Het ritme is er anders, de klank zachter; er is aandacht voor details, en tijd om ergens bij stil te staan. Is zo'n surplace erg of kan het ook een voordeel zijn?