Een kudde koeien op een weg achter Oradea, schapen in een straat in een wijk van Satu Mare, een schimmel die midden in Suceava in de wei staat – het smerigste, verst afgelegen deel van ons continent wordt bevolkt door dieren. In de wegroestende pakhuizen, in de schaduw van enorme schoorstenen, tussen schommelende vrachtwagens, knabbelen zij aan het vergiftigde gras, zonder spoor van angst of interesse. Alsof ze daar al sinds de oertijd grazen.
Na zijn terugkeer kan hij nauwelijks geloven dat hij werkelijk daar was en niet alles heeft gedroomd.
Een van de oorden tussen de Oostzee en de Zwarte Zee waar Stasiuk doorheen reist heet Babadag. Het is een voorbeeld van zo’n ‘zwakke plaatsen’ die verdwijnt zodra men zijn blik afwendt. De paniek vliegt de bewoners aan – de plaats zou zomaar kunnen ophouden te bestaan als ze niet zouden worden beschreven. Uit deze angst is Stasiuks nieuwe boek ontstaan.