Alvorens Chiang Mai te verlaten gingen Simon en ik naar een speciale tempel waar monniken je stoffen armbandjes geven. Die armband is een persoonlijke bescherming, en je moet hem net zolang blijven dragen tot hij er vanzelf afvalt. Vrouwen krijgen her om hun linker-, en mannen om hun rechterarm, maar om de een of andere reden kregen we hem alle twee om onze rechterarm. Terug op de hotelkamer zei Simon dat het armbandje hem in de weg zan en dat jij het om zijn linkerpols wilde doen. Ik zei dat hij het moest laten zitten. ‘Het is de bedoeling dat je het laat zitten. Dat het contact met je huid niet verbroken wordt.’
Ik had geen idee dat dit armbandje ooit zo belangrijk voor me zou zijn, maar na de allermoeilijkste ervaring van mijn hele leven te hebben ondergaan, is dit stukje wol de enige herinnering aan onze heerlijke, zorgeloze tijd samen in Thailand.