De voedingsgeschiedenis van de twintigste eeuw wordt sterk gekleurd door de twee wereldoorlogen en de crisisperiode van het interbellum. Driemaal komt de pas verbeterde voedselsituatie van de globale bevolking in het gedrang en moet deze weer haar toevlucht nemen tot beproefde “armoerecepten”.
Bovendien bepalen de gebeurtenissen tussen 1914 en 1944 in grote mate het beleid dat achteraf zal worden gevoerd. “Nooit meer honger” wordt evenzeer als “Nooit meer oorlog” een soort van begrijpelijk adagium. Tot in het ongerijmde, als de te overvloedige en ongecontroleerde productie voor onder meer “melkplassen” en “boterbergen”zorgt.