Dit boek is een filosofische reflectie over de mens als psychopathologisch wezen.
De mens kan maar mens worden door toe te treden tot de taal en tot het verbod dat in de taal aanwezig is. Net als Adam en Eva moeten wij gehoorzamen aan een verbod. Doen wij het niet, dan zal het goede perverteren in het kwade.
We weten niet vanwaar dit verbod komt, maar we weten wel wat er gebeurt wanneer we dit verbod overtreden. Psychopathologie, blind idealisme en pure misdadigheid zijn dan het resultaat. Dit verklaart mee waarom grote idealen kunnen omkeren in hun tegendeel.

De wet van de taal kan daarom omschreven worden als de ''totem en taboe'' van ons bestaan. De totem roept ons op om de waarheid te spreken, maar het taboe verbiedt ons om op de plaats van de waarheid te staan. Aangetrokken door een destructief genot wordt dit taboe - het verbod dat in de wet van de taal aanwezig is - steeds overtreden.

Over de auteur(s):
Luc Taccoen is licentiaat in de wijsbegeerte en licentiaat in de klinische psychologie (KU Leuven). Hij werkte als klinisch psycholoog in het psychiatrisch ziekenhuis van de Broeders Alexianen in Tienen.

Hij schreef ook het boek Op de plaats van de waarheid kan niet meer gesproken worden.