Wanneer we geboeid lezen, gaan werelden open. We worden geraakt en aangesproken. Dit geldt voor een spannende roman, voor een goed betoog en een echt gedicht. Het geldt ook voor de Schrift.
Een goede uitlegkunde (hermeneutiek) sluit bij deze oorspronkelijke leeservaring aan: de ontmoeting tussen de tekst en mij. Wat gebeurt er eigenlijk als ik lees? Hoe gaat de wereld van de Schrift in mijn lezen open? Hoe word ik aangesproken?
Dit is een wijze van lezen en uitleggen die niet dikwijls wordt beoefend. Ze is tegendraads. Meestal zijn uitleggers op zoek naar contexten, structuren en inhouden. Wat er in het lezen gebeurt, wordt over het hoofd gezien. Er wordt letterlijk overheen gelezen.
Martin Buber, Franz Rosenzweig en Emmanuel Levinas hebben een leeswijze ontwikkeld die consequent uitgaat van het (hardop) lezen zélf, en wat dáár gebeurt. Zij putten daarbij rijkelijk uit de joodse traditie. Dat de waardevolle inzichten van deze joodse denkers vrijwel geen aandacht krijgen in de huidige hermeneutiek, is een lacune die Kees Waaijman in dit boek opvult.