Tijdens ouderbijeenkomsten, trainingsdagen en nascholingscursussen heeft prof. dr. W. ter Horst tot zijn geruststelling gemerkt dat er een toenemende behoefte is om onderwijzen (weer) te mogen beschouwen als een vorm van opvoeden. 'Leerkrachten kunnen niet niet opvoeden en daarom is het voor hen van praktisch belang om te weten wat ze eigenlijk aan het doen zijn.' Het toegeeflijke opvoedingsklimaat - een laat overblijfsel uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw - blijkt steeds minder te voldoen, terwijl er nog te weinig ervaring is met een nieuwe opvoedingsstijl. Verder is er de langzamerhand ondraaglijke druk uit Zoetermeer waar men scholen wil veranderen in bedrijvenparken voor overdracht van kennis en vaardigheden, geleid door managers die pedagogisch van toeten noch blazen hoeven te weten. Daardoor worden leerlingen (officieel) steeds minder gezien als 'persoonlijkheid in wording' en wordt het mooiste vak van de wereld gedegradeerd van 'persoonlijk leermeester' tot 'lespoeper'. Geen wonder dat te veel toegewijde leerkrachten afknappen en te weinig studenten kiezen voor een carrière bij het onderwijs. Doodzonde voor de leerlingen én voor hen zelf. Ter Horst knoopt aan bij de Europese schoolpedagogische traditie waarin sinds Isocrates (400 v.Chr) altijd de vraag naar de 'paideia' is gesteld: Wat maakt een mens tot mens? Het antwoord vindt hij niet in de scores van cito-toetsen en de eindexamencijfers, maar - daar bovenuit - in dialoog, verantwoordelijkheid, toekomstperspectief, liefde en gewaarwordingen van 'It', de geheimen van het bestaan. Schoolmensen worden uitgenodigd om de aangedragen beschouwingen te overwegen en een keuze niet uit de weg te gaan. Het is er de geschikte tijd voor. Dr. Wim ter Horst werkte bij het basis- en het speciaal onderwijs, leidde onderwijzers en kleuterleidsters op en eindigde zijn onderwijsloopbaan als hoogleraar klinische- en orthopedagogiek in leiden.