Na zijn verbanning uit de synagoge ontwikkelde Baruch de Spinoza (1632-1677) gen wijsgerige godsleer, waarin hij God op de snijtafel legde als ging het om een meetkundige figuur van lijnen en vlakken. God is voor hem geen IK, die iets-bedenkt en die iets bewerkt, maar een oneindigheid, die aanwezig is in al wat denkt en in al wat werkt. De gereformeerde theologie van zijn tijd vond in deze leer een actueel voorbeeld van grote goddeloosheid en bestreed haar fel. In de 19e-eeuwse romantiek werd Spinoza (vooral in Duitsland) opnieuw ontdekt door dichters en denkers, op zoek naar een religiositeit die met de moderne wetenschap viel te verenigen. In Nederland werd de strijd der geesten tussen liberalisme en christelijke orthodoxie onder meer uitgevochten op het terrein van de Spinoza-interpretatie. De eeuw Kwam (voorai in Franktijk weer een heel ander beeld van Spinoza op. Zijn denken werd nu gevierd als een wilde afwijking en een gevaar voor economische en politieke machten. Op deze nieuwe golf van belangstelling is door theologen nauwelijks gereageerd. In dit boek worden deze onderling zeer verschillende stemmen over de God van Spinoza meerstemmig tot klinken gebracht. Aan het slot voegt ook: de (in volume zo afgenomen) stem van de theologie zich weer in dit koor.