Agnes was in de war toen ze thuiskwam, maar op de een of andere manier prettig in de war. Ze wist werkelijk niet wat ze ervan denken moest. Was dit dan eindelijk een definitief afscheid of was dit misschien juist een begin van iets? Nee, dacht ze, niet weer. Niet weer. Ik begin er niet meer aan. Goed Agnes. Hou je daar dan ook aan. Beschouw het dus als een afscheid, de laatste, de definitief aller- allerlaatste keer. Zo sprak ze zichzelf bezwerend toe. Ze liep naar de badkamer en begon haar gezicht schoon te maken, terwijl ze het gesprek met zichzelf voortzette. Ze keek lang in de spiegel. Luister, Agnes, zei ze hardop, luister. Je kunt best van iemand houden zonder hem te hebben. Dat kan best. Sterker nog, dat is veel beter. Die gedachte maakte haar rustig.