Langzaam sloop de schemering binnen, er was geen bedlampje en het kale peertje aan het plafond gaf bijzonder ongezellig licht, dus las Agnes door tot ze de regels niet meer kon onderscheiden en legde haar boek weg. Werd het niet tijd om te gaan slapen? Daniëls bed boven begon te piepen, in een verdacht regelmatig ritme. 'Daniël, wat doe je?' 'Niks. Ik doe niks.' Het klonk angstig en betrapt, het piepen hield meteen op. Het is zover, dacht Agnes. Nog geen twee jaar geleden had Daniël aan haar gevraagd wat dat was, waar de jongens op school het over hadden, aftrekken, wat is dat Agnes, aftrekken? Optellen aftrekken, had ze laf gezegd en hem doorverwezen naar een hogere instantie, Arthur. Ze had toen besloten dat mannen dat maar onder elkaar moesten regelen. Nu was het dan zover. Haar zoon was onherroepelijk de puberteit ingegleden. Ze had spijt dat ze geroepen had 'wat doe je?'. Niets wilde ze ermee te maken hebben, niets. 'Ga je slapen, schat? Het is al laat.' 'Ja,' riep Daniël. Agnes draaide zich op haar zij en ging liggen wachten op de slaap. Het is heel gewoon, sprak ze zichzelf toe, Daniël is een heel gewone jongen, net als alle andere. Waarom schrik ik daar nou zo van, waarom ben ik toch zo'n ongelofelijke trut? Met die gedachte viel ze in slaap.