In Geen stem heeft ooit voor niets geklonken laat Louise Kaplan zien wat er met een kind gebeurt als het een ouder verliest - door overlijden, scheiding of geestelijke verwaarlozing - en hoe het ouders vergaat wier kind is overleden of verdwenen. Kaplan beschrijft het emotionele proces dat bij een dergelijk ingrijpend verlies op gang komt en dat gericht is op het in stand houden van de dialoog, lang nadat de geliefde is overleden. Deze dialoog, betoogt Kaplan, is de hartslag van het menselijk bestaan. Als de dialoog wordt afgebroken proberen we omstandigheden te scheppen om hem te hervatten of te vernieuwen - wat soms leidt tot zelfdestructieve daden, maar vaak ook tot creatieve prestaties. Kaplan illustreert haar studie aan de hand van talloze boeiende, soms aangrijpende case histories en van figuren en situaties uit de recente geschiedenis, de kunst en de literatuur. Hoe zwaar het verlies van ouders of kinderen ook moge zijn, Geen stem heeft ooit voor niets geklonken is toch vooral e