Dit boek biedt een nieuwe interpretatie van de geschiedenis van het Rijksmuseum in de 19de eeuw. Uit de analyse van de groei van de schilderijencollectie (van een kleine 200 tot bijna 2000 schilderijen) blijkt dat er twee verzamelterreinen waren: geschiedenis en kunst. Naast de museumdirecteuren, die het vaak zwaar te verduren hadden onder de ministeriële desinteresse of koninklijke zuinigheid, worden ook de Haagse machthebbers besproken die het wel goed voor hadden met het Amsterdamse museum. Van hen waren de belangrijksten onze eerste koning, Lodewijk Napoleon (1806-1810) en Victor de Stuers, die van 1875 tot 1901 de culturele ambtenaar op het ministerie van Binnenlandse Zaken was. Het Rijksmuseum is niet alleen onze Nationale Schatkamer, maar vooral ook die van de hoofdstad: schilderijen als Rembrandts Nachtwacht en zijn Staalmeesters zijn nog steeds eigendom van de stad Amsterdam.