In een interview uit 1968 zei Paula Thies: 'Ik houd alleen van het menselijke dat zichtbaar en voelbaar
is, dat warmte afgeeft.' Dat de mens, in al zijn verscheidenheid, de centrale plaats inneemt in het oeuvre
van de schilderes hoeft dan ook geen verwondering te wekken. Na de opleiding aan de Rijksacademie
volgde de artistieke doorbraak van Paula Thies begin jaren zestig, nadat zij twee opeenvolgende zomers
had gestudeerd bij Oscar Kokoschka. Over haar schilderkunst schreef Mathilde Visser eens: 'Wat Paula
met haar scherpe schildersogen ontdekt, verwerkt ze in haar brein tot een gedicht […], alles werkt mee
om het doodgewone tot iets onwaarschijnlijks te maken.' Maar omgekeerd kon zij ook van het bijzondere
het gewone laten zien, zoals in een schilderij waarop de Brontë-zusjes een beetje verveeld naar de
televisie kijken. In haar latere werk toont Thies steeds meer aandacht voor het pure schilderen.
Balancerend op de grens tussen figuratie en abstractie zijn deze schilderijen in de eerste plaats een feest
van kleur.