Als jongetje droomde Bernard Willem Wierink erover kunstenaar te worden, maar hij koos voor een veilige toekomst als onderwijzer. Van 1879 tot 1881 was hij leraar aan de Quellinusschool en in 1888 werd hij directeur van de Industrieschool van de Maatschappij van den Werkende Stand. Wierink was zeer actief in het bestuursleven en publiceerde regelmatig over het tekenonderwijs, waarover hij zeer vooruitstrevende ideeën had.

Toch kon hij het niet laten te schilderen, grafiek te maken (voornamelijk lithos en houtsneden van dieren), boeken te illustreren, allerlei drukwerk te ontwerpen en te batikken. Hoogtepunten in zijn oeuvre zijn de twee prentenboeken, Pims poppetjes uit 1898 en Jan Klaassen uit 1903, die hij schreef onder het pseudoniem Oom Ben, en zijn prachtuitgave van het middeleeuwse verhaal van Reynaert de Vos (in een bewerking van Stijn Streuvels) uit 1910 (uitgave L.J. Veen). In deze boeken streefde hij, in navolging van Theo van Hoytema en Antoon Derkinderen, naar een vergaande integratie van tekst en illustraties.