'Er zijn al zo veel liedjes over Amsterdam. Den Haag wordt nooit bezongen of dat soms niet kan,' verzucht Ome Karel in zijn lied 'Ik woon zo graag in Den Haag'. Ten opzichte van Amsterdam en Rotterdam namen de liedjes over Den Haag - of in Haags accent gezongen - inderdaad lange tijd een bescheiden positie in. Maar onverwacht verandert dat begin jaren tachtig. Een artiest met de onwaarschijnlijke naam Harry Klorkestein geeft Den Haag een nieuw volkslied: 'O, o, Den Haag'. Het wordt inmiddels tot ver buiten de residentie luid meegezongen en is bekender dan het officiële Haagse stedelied.
In dezelfde periode zetten Kees van Kooten en Wim de Bie met hun creaties F. Jacobs en Tedje van Es het plat-Haags definitief op de kaart, een aantal jaren later gevolgd door het werk van Sjaak Bral en stripheld Haagse Harry. De bekakte tegenhanger komt van Berend Jan van Bruinhoudt en Lodewijck van Avezaath. 'Er is maar een Den Haag,' zong Dorus Haring in de jaren vijftig, 'en daar zijn we allemaal even graag.' Er mag dan maar één Den Haag bestaan, het is wel een stad met vele gezichten. Een stad die voor verschillende mensen allerlei associaties oproept, die op diverse wijze muzikaal vertaald zijn.
In Het lied van Den Haag staan de vaak prachtige verhalen achter al die liedjes en de uitvoerenden. Een leger artiesten heeft vanaf het begin van de twintigste eeuw liedjes over Den Haag of in Haags accent opgenomen. Van oprechte Hagenezen als Dikke Schilderswijk en Kobus van Kattenburg tot de chiquere evenknieën als Paul van Vliet en de Haagse Kringen van Hans Steijger. Van volkse types als Henk en Theo Mansveld tot sociaal-cultureel chroniqueur Cor Gout. Eén ding hebben ze gemeen: ze hebebn allemaal iets met Den Haag. 'O, o, Den Haag, ik zou met niemand willen ruilen, meteen gaan huilen, als ik geen Hagenees zou zijn.'