Ondanks de ingrijpende, vaak als vanzelfsprekend ervaren aanwezigheid van sociaal werkpraktijken in de dagelijkse situatie en leefwereld van kinderen, jongeren en volwassenen, is kennis over de grondslag van deze praktijken, en over hun historische ontwikkeling en onderliggende probleembenaderingen, slechts versplinterd en weinig concreet aanwezig. Discussies over professionalisering en methodiekontwikkeling worden vaak losgekoppeld van hun ruimer sociaal-politieke inzet. Deze vaststellingen, op een moment dat het concept zélf van de verzorgingsstaat onder druk staat, vragen om een hernieuwde aandacht voor de betekenis van de sociale agogiek als een zoektocht naar wederzijdse oriëntatie van de ontwikkeling van sociaal werkpraktijken en wetenschappelijk onderzoek, niet als een middel tot geplande verandering of sociale beheersing, maar als een vorm van menselijke zelfreflectie, en als een methode tot verbinding van verleden, heden en toekomst.