In de jaren 194O-1945 werd het voor grote groepen Nederlanders steeds minder mogelijk zich openlijk op straat te vertonen of zelfs rustig op hun eigen adres te vertoeven. Joden, verzetsmensen, spoorwegpersoneel en nog vele anderen werden gezocht door de bezetter en moesten een ander onderdak vinden. Het tot die tijd slechts zelden gebruikte woord ‘onderduiker’ kreeg toen een heel speciale betekenis en werd haast een erenaam. Veelal hielden zich op een adres maar één of hooguit enkele onderduikers schuil; in enkele veraf gelegen boerderijen waren soms hele gezinnen ondergebracht; zelden kwam het voor dat een grote groep, min of meer georganiseerd, bij elkaar woonde. Over zo’n groep nu gaat Het geheime dorp.