De parlementaire democratie staat bij veel mensen in een kwaad daglicht. Niet omdat ze van de democratie af willen, maar omdat ze het staatsbestel niet democratisch genoeg vinden. Ze hebben het gevoel dat de burgers niets te vertellen hebben en dat de politici niet naar hen luisteren, maar alleen met zichzelf bezig zijn. Vaak wordt gedacht dat dit onbehagen nieuw is, maar het is van alle tijden en het komt voor bij links en rechts. Het heeft met van alles te maken. Zeker met de bijzondere kenmerken van de Nederlandse politiek, zoals de ingewikkelde verhouding tussen regering en parlement, de vele partijen, de maandenlange kabinetsformaties, de merkwaardige regels en rituelen en de lange Kamerdebatten vol bizar jargon.