Op 10 juli 1908 werd Leiden het koudste plekje op aarde. Die dag won Heike Kamerlingh Onnes (1853-1926), hoogleraar aan de Leidse universiteit, de internationale race om het vloeibaar maken van heliumgas. Aldus bereikte hij een temperatuur vlak boven het absolute nulpunt (-273 graden Celsius).
Kamerlingh Onnes, zoon van een Groningse fabrikant van dakpannen, slaagde door diplomatie, lef, doorzettingsvermogen, visie, organisatietalent en een welhaast industriële aanpak. In 1911 ontdekt hij de supergeleiding. Twee jaar later won hij de Nobelprijs voor de Natuurkunde en heette hij 'de man van het absolute nulpunt'.
Stap voor stap bouwde Kamerlingh Onnes zijn koude-imperium uit. Een gouden greep was zijn initiatief om instrumentmakers in het eigen laboratorium op te leiden. Dit unieke leerlingenstelsel (de 'blauwe jongens') voorzag het Leidse laboratorium van uitmuntende technici. Samen met zijn vriend en naaste collega H.A. Lorentz voerde Kamerlingh Onnes de Leidse natuurkunde tot grote hoogte. Van heinde en verre stroomden onderzoekers toe om van de extreme koude te profiteren. Zo kon Heike zijn ideaal waarmaken: Hollandse fysica internationaal aanzien geven.