Het gebeurt maar zelden dat iemand tijdens een begrafenis onbedaarlijk in lachen uitbarst. Hartverscheurend huilen op een trouwerij is ook een zeldzaam verschijnsel. Het verliezen van een spelletje wordt doorgaans sportief opgevat: teleurstelling wordt kinderachtig gevonden. Jaloezie wordt over het algemeen als een verderfelijke emotie gezien. En grote jongens zijn niet bang.

Dat we ons gedrag doorgaans aanpassen aan de norm en en waarden van onze cultuur, behoeft geen betoog. Maar dat deze regels voor gevoelens zo ingrijpend zijn dat ze zelfs onze meest verborgen emoties in belangrijke mate vormen, is zeker geen gemeengoed. In Ik ben niet boos, ik ben verdrietig beschrijft sociaal-psychologe Mariëtte Baanders hoe verstrekkend de gevolgen van emotienormen zijn voor ons gevoelsleven van alledag. Aan de hand van uitgebreid historisch en psychologisch onderzoek, en met behulp van veel verrassend herkenbare praktijkvoorbeelden laat ze zien hoe dikwijls we, zonder dat we dat van onszelf doorhebben, precies datgene voelen wat we menen te moeten voelen. Als we al 'foute' gevoelens bij onszelf opmerken, proberen we die op velerlei manieren zo snel mogelijk van ons af te zetten.

In Ik ben niet boos, ik ben verdrietig laat Mariëtte Baanders op overtuigende wijze zien waarom het belangrijk is dat mensen hun eigen ware gevoelens kennen. Maar hoe onderscheid je sociaal voorgeschreven emoties van oprechte gevoelens? Met behulp van de oefeningen die in het boek zijn opgenomen, kan de lezer zichzelf leren emotioneel bewust in het leven te staan en de eigen gevoelens zonder waardeoordeel toe te laten. Daarnaast geeft Ik ben niet boos, ik ben verdrietig richtlijnen om constructief met verschillende stemmingen om te gaan.