Iedereen heeft weleens gehoord van de laatste stelling van Fermat. De briljante zeventiende-eeuwse Franse wiskundige Pierre de Fermat schreef ooit een bedrieglijk simpele stelling in de kantlijn van een boek, en voegde eraan toe: 'ik heb een waarlijk schitterend bewijs hiervan ontdekt, maar deze marge is niet groot genoeg om het te bevatten.' Dit bewijs, dat er dus moest zijn maar in de nalatenschap van Fermat niet werd aangetroffen, heeft vele generaties geleerden beziggehouden, zonder dat iemand erin slaagde het bewijs voor Fermats stelling rond te krijgen. Tot in 1993 de Engelsman Albert Wiles een congres van wiskundigen versteld deed staan met een bewijs, dat maar liefst 200 bladzijden in beslag nam, en niet tuinder dan zeven jaar werk had gekost.

In De laatste stelling van Fermat wordt het hele verhaal verteld van de eeuwenlange obsessie onder geleerden uit de hele wereld met die ene achteloze krabbel in de marge van een zeventiende-eeuws geschrift. Het geeft een verhelderend en boeiend inzicht in de voorgeschiedenis van de roemruchte stelling, maar vooral ook in de grote effecten die het eeuwenlange speuren naar het bewijs bleek te hebben op de ontwikkeling van de exacte wetenschappen.

De laatste stelling van Fermat is het verhaal van grote geesten en kleine tragedies, van subtiele ingevingen en immense teleurstellingen. Het laat zien hoe boeiend, bizar, en vooral hoe meeslepend wiskunde kan zijn.

En nog steeds houdt het de geleerden bezig dat het tweehonderd pagina's tellende bewijs dat Wiles in 1993 leverde niet het 'waarlijk schitterende' bewijs kan zijn dat Fermat voor ogen stond toen hij zijn stelling opschreef...