Enige jaren geleden overkwam Margriet Hunfeld een van de ergste dingen die een mens kan overkomen: haar dochter werd ernstig ziek en ging dood. Naast het besef dat het leven zonder Sofie doorging en zij haar verlies moest verwerken, kwam er bij haar ook de wens om te onderzoeken of Sofie nog ergens is en of zij in contact met elkaar zouden kunnen komen.
Met een nuchtere houding en journalistieke onderzoekswijze bezocht zij o.a. een ziener, mensen met paranormale gaven, onder wie Jomanda, en een psychocopist. Maar ook verdiepte ze zich in het fenomeen van de bijna-doodervaring. Steeds vanuit de vraag: is Sofie er nog en zo ja, hoe kom ik daar dan achter?
Soms hadden haar gesprekken een bizarre uitkomst: voor Jomanda is een geitje een signaal van Sofie, een ander meent dat zij rondreist en het goed maakt, maar Sofie wordt ook verward met een keukenstoel.
Met name de onderzoeken naar bijna-doodervaringen sluiten aan bij margriets eigen beleving. Ze schrijft op een toegankelijke manier over haar zoektocht naar Sofie en komt uiteindelijk tot een verrassende conclusie.